Polesie Zachodnie, region Polesia położony po lewej stronie rzeki Bug. W jego skład wchodzą mezoregiony: Zaklęsłość Łomaska, Równina Kodeńska, Równina Parczewska, Zaklęsłość Sosnowicka, Garb Włodawski, Równina Łęczyńsko-Włodawska i wąska (ograniczona do doliny Bugu) część Polesia Brzeskiego. Polesie jest rozległą niziną, rozciągającą się pomiędzy Płytą Czarnomorską na południu i wysoczyznami Białorusi na północy, na wschodzie sięga aż po dolinę Dniepru.

[Show as slideshow]

12►

Podłoże budują skały kredowe, tworzące nierówną powierzchnię. Zalegają na niej mocno zniszczone utwory lodowcowe oraz warstwa utworów wodnych. Podczas stadiału warty w czasie zlodowaceń środkowopolskich wody topniejącego lodowca odpływały w kierunku wschodnim, tworząc szeroką rynnę Pradoliny Wieprza. Obniżenie dzisiejszego Polesia wypełniło rozległe rozlewisko, które istniało od schyłku zlodowacenia środkowopolskiego przez interglacjał, okres zlodowaceń bałtyckich do początków holocenu. W holocenie, po ustąpieniu wiecznej marzłoci, w kredowym podłożu zaczęły rozwijać się procesy termokrasowe. Spowodowało to powstanie na zrównanej powierzchni zapadlisk i lejów. Tworzą one głębokie jeziora pochodzenia termokrasowego. Obok tych jezior na Polesiu Zachodnim występują też starsze jeziora plejstoceńskie. Procesy ich zanikania są już daleko posunięte.

Na Polesiu Zachodnim naliczono 68 jezior o powierzchni łącznej przekraczającej 27 km². Największym jest Jezioro Uściwierz, a najgłębszym Jezioro Piaseczno. Profesor Tadeusz Wilgat z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej (UMCS) w Lublinie nadał dla tego terenu nazwę Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie. W polskiej terminologii geograficznej nazwa „pojezierze” przyjęła się dla skupisk jezior o innym pochodzeniu. Stąd też wynikają kolejne próby zastąpienia tej nazwy inną. Jednak w świadomości, szczególnie turystów i krajoznawców, została ona już dość mocno utrwalona.

Interesująca jest szata roślinna. Położenie Polesia na skrzyżowaniu dwóch ważnych europejskich korytarzy ekologicznych powoduje dużą mozaikowość zespołów roślinnych. Obok elementów borealnych występują elementy pontyjskie, atlantyckie, orientalne. Polesie jest też jedynym miejscem w Europie, gdzie spotykamy torfowiska węglanowe. Równie bogaty jest świat zwierzęcy. To decyduje o tym, że znaczne obszary Polesia Zachodniego objęto różnymi formami ochrony. Jest to Poleski Park Narodowy, parki krajobrazowe: PK „Pojezierze Łęczyńskie”, Poleski PK, Sobiborski PK. Uzupełnia je sieć obszarów chronionego krajobrazu i rezerwatów przyrody. Część Polesia Zachodniego objęto patronatem Komitetu MaB UNESCO jako rezerwat biosfery. Wraz z położonym po drugiej stronie Bugu ukraińskim Szackim Parkiem Narodowym tworzy on Międzynarodowy Rezerwat Biosfery „Polesie Zachodnie”.

West Polesie, Polesie-Region auf der linken Seite des Flußes Bug. Es besteht aus den Mesoregionen: Łomaska-Ebene, Kodeń-Ebene, Parczewska-Ebene, Sosnowicka-Ebene, Garb Włodawski, Łęczyńsko-Włodawska-Ebene und einem engen (auf das Bug-Flußtal beschränkten) Teil von Polesie Brzeskie. Polesie ist ein weites Tiefland, das sich zwischen der Schwarzmeerplatte im Süden und den Hochebenen von Weißrußland im Norden erstreckt und im Osten bis zum Dnepro-Tal reicht.

Der Boden besteht aus Kreidefelsen, wodurch eine unebene Oberfläche entsteht. Es ist stark durch Gletscherablagerungen und eine Schicht von Waßerablagerungen beschädigt. Während des Stadions floß das Waßer des schmelzenden Gletschers während der zentralpolnischen Vereisung nach Osten und bildete eine breite Rinne der Pra-Tal Wieprz-Fluß. Die Absenkung der heutigen Polesie füllte ein ausgedehntes Stauwaßer, das vom Ende der zentralpolnischen Eiszeit über die interglaziale, die baltische Eiszeit bis zum Beginn des Holozäns bestand. Im Holozän begannen sich nach der Auflösung der ewigen Trockenheit Thermokarst-Prozesse im kalkhaltigen Boden zu entwickeln. Dies führte zur Schaffung von Hängen und Trichtern auf einer ebenen Fläche. Sie bilden tiefe Seen mit Thermokarst-Ursprung. Abgesehen von diesen Seen gibt es in Westpolesien auch ältere pleistozäne Seen. Die Prozesse ihres Verschwindens sind bereits weit fortgeschritten. In Westpolesien wurden 68 Seen mit einer Gesamtfläche von mehr als 27 km2 gezählt. Der größte ist der Uściwierz-See und der tiefste der Piaseczno-See. Professor Tadeusz Wilgat von der Maria-Curie-Skłodowska-Universität (UMCS) in Lublin gab dem Gebiet den Namen Łęczyńsko-Włodawskie-Seengebiet. In der polnischen geografischen Terminologie wurde der Name "Seengebiet" für Gruppen von Seen unterschiedlicher Herkunft übernommen. Daher versuchen nachfolgende Versuche, diesen Namen durch einen anderen zu ersetzen. Im Bewusstsein, insbesondere von Touristen und Entdeckern, ist es jedoch bereits recht gut etabliert. Die Pflanzendecke ist interessant. Die Lage von Polesie an der Schnittstelle zweier wichtiger europäischer ökologischer Korridore führt zu einer großen Mosaikstruktur von Pflanzen. Neben den borealen Elementen gibt es pontische, atlantische und orientalische Elemente. Polesie ist auch der einzige Ort in Europa, an dem wir Karbonattorfmoore finden. Die Tierwelt ist ebenso reich. Dies stellt fest, dass wichtige Gebiete in Westpolen von verschiedenen Arten des Schutzes erfasst werden. Es ist Poleski-Nationalpark, Landschaftsparks: PK "Łęczyńskie Lakeland", Poleski PK, Sobiborski PK. Es wird ergänzt durch ein Netzwerk von Landschaftsschutzgebieten und Naturschutzgebieten. Ein Teil der Westpolesie steht unter der Schirmherrschaft des UNESCO-MaB-Komitees als Biosphärenreservat. Zusammen mit dem Ukrainian Shatsk National Park auf der anderen Seite des Bug-Fluß entsteht das Internationale Biosphärenreservat "Western Polesie".