Tegorocznego pleneru ZPFP na Roztoczu do zbyt udanych zaliczyć nie można. Do Zwierzyńca dotarłem w piątek w strugach deszczu. Lało przez całą sobotę, co skutecznie zniechęcało do jakichkolwiek spacerów. Deszcz przestał padać dopiero późnym wieczorem w sobotę. W niedzielny poranek wyszedłem na popularną w RPN ścieżkę na Bukową Górę – najstarszego rezerwatu na Roztoczu.
Bukowa Góra
dawny rezerwat jest typowym obiektem leśnym o powierzchni 134 hektary. Przemieszczając się ścieżką edukacyjną można obserwować najważniejsze zbiorowiska roślinne, występujące w lasach Roztocza.
Na przecięciu się ścieżki prowadzącej na Bukową Górę ze ścieżką od Stawów Echo na Piaseczną Górę stoi pomnik z głazów, odsłonięty w 1974 roku. Poświęcony on jest pamięci leśników, którzy polegli w latach 1939 – 1944 w walce z hitlerowskim okupantem. Za pomnikiem zaczyna się zbiorowisko boru sosnowego świeżego Vaccinio myrtylli-Pinetum z jodłą Abies alba. Na niewielkiej przestrzeni zmienia się on w bór jodłowy Abietetum polonicum. Las przybiera bardziej naturalny charakter. Wszędzie leżą wykroty potężnych drzew. Są to pozostałości po wichurach, które przeszły przez ten teren. W drzewostanie widocznie ubywa sosny Pinus silvestris, a zaczynają w nim dominować jodła Abies alba i świerk Picea abies. Jest to zbiorowisko typowe dla wyżyn południowej Polski oraz Pogórza. Pojedyncze egzemplarze jodły dorastają tu do 50 m wysokości i 110 cm w pierśnicy.
Tu zaczyna się stromy stok Bukowej Góry. Zbocze jest fragmentem płaszczyzny uskoku tektonicznego, wzdłuż którego – od północy Bukowa Góra została wydźwignięta ponad dzisiejszą dolinę rzeki Wieprz i Padół Zwierzyniecki. Drugi, bliźniaczy uskok znajduje się od strony południowej, nad Sochami. Takiej właśnie budowie zawdzięcza Bukowa Góra dość znaczne nachylenie stoków i swoją wyniosłość.
Wyżej bór jodłowy Abetetum polonicum przechodzi w buczynę karpacką Fagetum carpaticum (v. Fagetum zamosciense). W drzewostanie maleje wyraźnie udział jodły. Pojawia się coraz więcej buków Fagus sylvatica. Związane to jest ze zmianą podłoża z piaszczystego na wapienne (gliniasta zwietrzelina). Szczytową powierzchnię zrównania porasta typowa dla gór i wyżyn południowej Polski buczyna karpacka Fagetum carpaticum. Otaczają nas potężne drzewa oraz liczne wykroty z odsłoniętymi systemami korzeniowymi. Na terenie rezerwatu ingerencja człowieka jest zredukowana do niezbędnego minimum. Powalonych drzew nikt nie uprząta, toteż są one siedliskiem licznej fauny i flory, której głównym pożywieniem jest butwiejące drewno, m.in. nadobnicy alpejskiej Rosalia alpina. Spotkać tu można również praktycznie wszystkich przedstawicieli fauny płazów występujących na Roztoczu: traszkę zwyczajną Triturus vulgaris i grzebieniastą Triturus cristatus, żabę zieloną Rana viridis, żabę trawną Rana temporaria i żabę moczarową Rana arvalis, huczka ziemnego (grzebiuszka ziemna) Pelobates fuscus, rzekotkę drzewną Hyla arborea. Obserwowano również salamandrę plamistą Salamandra salamandra. Wśród gałęzi drzew żyje wiele gatunków ptaków. Rośną tu też rośliny rzadkie i chronione. Pod szczytem znajdziemy płat lepiężnika białego Petasites albus. Jest to prawdopodobnie jedyne stanowisko tej rośliny na Lubelszczyźnie.
Na skraju rezerwatu znajduje się schron przeciwdeszczowy i ławeczki. Jest to doskonały punkt widokowy na rozciągające się niżej pola wsi Sochy. Pola mają typowy dla Zamojszczyzny „układ ręcznikowy”. Wśród pól widoczne są grupy jodeł oraz pojedyncze sosny. Są to pozostałości po rosnącym tu niegdyś lesie. Za Sochami rozpościera się widok na wzgórza południowej strefy krawędziowej Roztocza.
Aby oglądać zdjęcia w pełnej rozdzielczości należy najechać rączką na pierwszą miniaturę. Następne kolejne zdjęcia wywołujemy przez kliknięcie prawego klawisza ze strzałką (lub lewego jeżeli chcemy przesuwać do tyłu)klikając strzałki widoczne pod zdjęciem.
Wszystkie zdjęcia i teksty prezentowane na tych stronach chronione są prawem autorskim.
Ich kopiowanie, wykorzystywanie i publikowanie bez zgody autora jest zabronione.